dinsdag 28 februari 2017

Spirit 1 - een striprecensie


In dit eerste deel van ‘Spirit’ staan negen korte verhalen. Spirit schepper Will Eisner kwam in 1940 met zijn eerste strip over de gemaskerde crimefighter. Spirit verscheen tot 1952 in de zondag editie van de Register and Tribune Syndicate krant. Eisner zorgde zowel voor het tekenwerk als de verhalen. Na een paar maand werd hij geassisteerd door schrijver Jules Feiffer en tekenaars Jack Cole en Wallace Wood, maar hierdoor veranderde het karakter van Spirit niet. Gelukkig maar, want ik mag hem wel, hij is onbedoeld grappig. En de strips steken de draak met bestaande superhelden. Waar superman, badman en spidermen altijd de eer krijgen voor hun werk en het publiek dweept met hen gebeurt het vaak dat inspecteur Dolan met de eer gaat strijken of niet geloofd dat Spirit de zaakjes voor hem heeft opgelost. De verhalen zijn niet in één stijl geschreven en variëren van misdaad en noir tot avonturen, mystery en horror tot komedie en liefdes verhaaltjes.


Eerst wist ik niet wat ik van Ebony White, Spirit’s African-American sidekick, moest denken. Was Eisner een racist??? Eisner vertelde hier later over dat hij dit figuur expres tot een raciale karikatuur had gemaakt, in de tijd waarin hij ‘Spirit’ maakte was racisme heel gewoon. Eisner zorgde er wel voor dat Ebony steeds met respect werd behandeld door zijn medespelers. Misschien is het daardoor ook dat hij in die tijd niet bekritiseerd werd hierover door de zwarte Amerikaanse bevolking. Later kwam er ook een African-American Detective bij.

Dit was mijn eerste kennismaking met deze gemaskerde held en het is me zeker bevallen. Ik ga zeker uitkijken naar meer van Eisner’s strips.

---

Genre: Divers
Links:
Will Eisner wikipedia
Will Eisner comiclopedia
Spirit youtubefilmpje

maandag 27 februari 2017

120, Rue de la Gare - een striprecensie


Detective Nestor Burma zit in 1940 in een Duits krijgsgevangenkamp. Als daar een aan geheugenverlies lijdende man, die ze Glimmerik noemen, komt is de professionele nieuwsgierigheid van Burma gewekt. Als hij even later in het kamp hospitaal stervende is lijkt het even of het geheugen van Glimmerik weer terug is gekeerd als hij vlak voor zijn dood zich aan Burma vast klampt en ‘Zeg tegen Hélène; 120 Rue de la Gare’ zegt. ‘Parijs?’ vraagt Burma en Glimmerik weet nog net een bevestigend gebaar te maken voor hij sterft.

Als Burma in december 1941 terug op transport gaat naar Frankrijk maakt de trein een tussenstop in Lyon waar hij bij toeval zijn oude collega Bob Colomer tegen komt, maar nog voor ze een woord kunnen wisselen wordt Colomer dood geschoten. Wel roept hij voor hij sterft nog ‘120 Rue de la Gare’. Wat heeft dit te betekenen? Wat heeft Glimmerik hier mee te maken? Wat was Colomer op het spoor? Burma is vast beraden om het mysterie rond de moord op zijn voormalige collega op te lossen. En dat zal hem beslist lukken want Nestor Burma is de man die het mysterie K.O. slaat.


Nestor Burma is het bekendste wapenfeit van romanschrijver Léo Malet. Malet heeft maar liefst 33 romans met deze populaire detective in de hoofdrol geschreven. In 1982 begon Jacques Tardi met het verstrippen van Malets romans. Het is niet verwonderlijk dat Tardi de Nestor Burma romans goed vond aangezien de detective een volkse inslag heeft, in de Franse versie spreekt Burma een dialect (in de Nederlandse versie is dat niet overgenomen), en Burma blijkt een ex-anarchist en enig anarchisme is Tardi zelf ook niet vreemd. Malet was ook zeer te spreken over Tardi’s verstipping want hij zei hierover dat Tardi de enige was die zijn boeken goed kon verbeelden omdat Tardi het ware karakter van de boeken begreep.

Na ‘Heb je me als lijk gezien?’ hield Tardi het in 2001 voor gezien en droeg hij Nestor Burma over aan anderen. Ik ben toen gestopt met het verzamelen van Nestor Burma strips omdat het in eerste instantie op een Tardi imitatie leek, maar aangezien ik goede verhalen hoor over zijn opvolgers denk ik er over om het verzamelen weer op te pakken. Het blijven toch in de basis goede verhalen en dat vind ik toch meestal het belangrijkste aan de strips die ik verzamel.

Wel wil ik nog een kanttekening maken bij ‘120, Rue de la Gare: Jo Eiffeltoren’. In de eerste druk van dit deel zijn 6 pagina’s in de verkeerde volgorde gedrukt. Hierbij moet je eerst de rechter pagina lezen en daarna de linker. Niet dat dit mijn pret bij het lezen heeft bedorven hoor…

---

Genre: Detective
Links:
Jacques Tardi Wikipedia
Jacques Tardi Comiclopedia
Leo Malet

woensdag 1 februari 2017

De laatste aanval - een striprecensie


Aan weerszijden staan mannen aan het einde van hun krachten. Ze zoeken hun toevlucht in (loop)graven die ze zelf hebben gedolven. En methodisch moorden ze elkaar uit…
Er is geen vuilere oorlog dan een vastgelopen stellingenoorlog.

Dit beschrijft in een notendop het laatste album van Tardi dat gaat over het onderwerp waarin hij meester is geworden; de Eerste Wereldoorlog. Augustin, een Franse brancardier, neemt de lezer mee op een reis langs de verschrikkingen die de gewone soldaat moest doorstaan, of eigenlijk waaraan hij ten onder ging. Was het niet de dood die hem nekte dan waren het wel de psychische schade waar hij langzaam aan ten onder ging.


Zoals veel van Tardi’s werk met het Eerste Wereldoorlog thema wordt ‘De Laatste Aanval’ gekenmerkt door cynische humor gecombineerd met grauwe tekeningen. De enige felle kleur die Tardi hier hanteert is het rood van het bloed. Zonder uitzondering hebben alle protagonisten in zijn strips anarchistische trekjes, als ze de kans krijgen verzetten ze zich tegen hun leidinggevende. Hoewel ik er wel van uit kan gaan dat veel gewone soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog er ook zo over dachten denk ik dat het toch wat een eenzijdig beeld geeft van deze oorlog. Ik denk met name aan de ‘pals bataljons’, een bataljon waar een hele wijk of vereniging in zaten. Omdat deze soldaten al voor de oorlog vrienden waren en de verschrikkelijke omstandigheden waarin ze verzeild waren geraakt hun vriendschap alleen maar sterker maakten. Juist daarom zouden deze soldaten elkaar nooit, of nou ja oké bijna nooit, in de steek laten door bijvoorbeeld te deserteren. Maar ook afgezien van deze bataljons zullen er ongetwijfeld soldaten zijn geweest die door vochten om hun gevallen kameraden te wreken.

Bij deze strip zit een prachtige cd van Tardi's vrouw Dominique Grange. Deze cd bevatten niet alleen liedjes over personages uit de strip, maar ook twee liedjes die stammen uit de 1914-1918 periode. Mijn Frans is niet zo goed dat ik alle teksten begrijp, maar ze zullen ongetwijfeld enig cynisme bevatten. Muziek wisselt van melancholiek tot opgewekt.
Het is niet de eerste keer dat Grange voor een cd zorgt bij een Tardi strip. Al eerder maakte ze een cd bij de strip ‘1968-2008... N'effacez pas nos traces!’. Zelf vind ik de cd bij ‘De Laatste Aanval’ net iets beter, de liedjes zijn over het algemeen wat opgewekter en wat minder modern.

Ik heb lang met Tardi gedweept, maar dat is de laatste tijd wat minder. Ik hou nog wel onverminderd van zijn cynische humor, maar, zoals ik al eerder melde, zijn wat eenzijdige verhaal over de oorlog vind ik een klein minpuntje. Ik begrijp de anarchistische inslag wel, dat zal komen doordat hij zowel twee grootvaders als twee schoongrootvaders in deze verschrikkelijke oorlog heeft verloren. Ik ben onverminderd nog steeds een groot bewonderaar van Tardi, maar het dwepen is voorbij.

---

Genre: oorlog
Links:
De Laatste Aanval op Catawiki
De laatste aanval op stripinfo.be
Tardi op de comiclopedia
Tardi op wikipedia